‎"La utopía está en el horizonte. Me acerco dos pasos, ella se aleja dos pasos. Camino diez pasos y el horizonte se desplaza diez pasos más allá. Por mucho que camine, nunca la alcanzaré. Entonces, ¿para qué sirve la utopía? Para eso: sirve para caminar."
Eduardo Galeano

dilluns, 27 de desembre del 2010

Liberación.

liberación es lo que siento.
después de casi un año enclausurada en mi misma y mis pensamientos, creo que ahora todo tiene lógica y está donde tiene que estar.
las cosas se han ordenado solas y eso me gusta, porqué me hacen sentir bien. Bueno, tú también me haces sentir bien...
Ya no siento dolor ni siquiera rencor si pienso en todo eso. Ahora está apunto de hacer un año y los recuerdos se difuminan, por contra, todo lo bonito pasado con vosotros se hace más claro. Las canciones suenan fuertes, esas fotos de esas noches aparecen de la nada y encima, rubia, me persigues.
He decidido que ya no lloraré aunque el alcohol cubra toda mi sangre, no sufriré porque escojas caminos de locura entre noches de esas que no valen para nada la pena. Tu escogiste tu camino rubia, y yo en ese momento no pintaba nada contigo. Pero sabes? creo que después de todo ahora las cosas están equilibradas, se comparten, se complementan, y eso me hace sentir bien.
¿Sabéis?
no vale la pena vivir arrastrada por el pasado.
Viví lo que tenia que vivir, y aunque me jodió, estoy aquí.
Y estás navidades están siendo muy bonitas, porque esos recuerdos ya no me joden, están ahí, bien bonitos para que los pueda revivir, pero sin molestar. Ahora las cosas han cogido otro caliz Y ME GUSTA.
me gusta por tí, rubia, imperdible, niñas, nenito, y por ti, mi nueva cara sonriente de las mañanas y las noches, me encantas en verdad.

y aunque todo esto tiene un tiempo limitado creo que abandonaré este año tan duro con una sonrisa puesta en la boca, y empezaré este año tan insospechado bien feliz.
aunque esto termine a mi nadie me quita lo bailao'.
que si, que no sé.
que ya no hay más palabras porqué a esto no hace falta ponerle nombre, que tiene uno muy bonito de una canción que yo me sé.
esto es lo que estoy viviendo y sinceramente, lo repetiré, me encanta.

no va a tener nombre, pero si sentimientos.
gracias a todos. Los que, aunque me jodisteis, habéis intentado volver y conseguirme. y sobre todo a esas personitas que... que tienen nombre pero ya saben quienes son, que siempre siempre me están regalando sonrisas.
eso es lo que me importa a mi.
a mi y a todos vosotros.

que suene la música fuerte y os regalen sonrisas para dar y vender, que es lo más bonito que poseemos y lo más fácil de dar!
Las mañanas se despiertan bonitas y me alegran los dias, pienso en tus ojitos y en mis recuerdos y ya nada me duele, ¡Que alegría joder!



hecho de menos esas noches, me gustan y me gustarán siempre. me gustáis vosotros.


FELICIDAD QUÉ BONITO NOMBRE TIENES!!

dijous, 23 de desembre del 2010

AUTOMATIC remix Busy Signal Ft Marcia Griffith

hola, bienvenido

siento que....
aunque no pegamos ni en papel ni pintura, aunque puede que ... ¿tu quien eres?
ni siquiera me conozco tu color favorito, y eso es esencial! ¿el verde dices?
ya me sé algo más que esos ojitos que me miran...
no dejes que me pierda por favor,
esto no está bien, aunque no paro de preguntarme que porque coño no lo está. Entonces, si yo lo veo bonito y tu un tanto raro, que ingredientes más nos faltan?
hola bonito.

HOLA!

y me dices que qué bien sienta esto... ni que lo digas. no woman no cry suena detrás nuestro, el vapor, el calor, las manos cogidas y dos ojos mirándose.
y luego me preguntas que por qué sonrío.

que por qué sonrío!
lo siento, es que me aflora sola.


http://www.youtube.com/watch?v=Kpi8KnZBkjM

dilluns, 11 d’octubre del 2010

A.part

El cert és que encara tremolo una mica, i no crec que sigui per la pluja i el fred, ja no (o encara no).
Les llums passaven pel meu costat més ràpid que de costum, el vent em va dir a l'orella que... i de sobte, va sonar, allà, al mig del no-res...

"I will never let you fall,
I'll stand up with you for ever.
I'll be there for you trhough it all.."

y ahí lo dejó.
tal cual vino, tal cual se fue.
y me dejó a mi, temblando una vez más recordando tu smile y como dice, with tears run down my face.
ahora recuerdo porque la aparté de mi musical, de mi banda sonora.
y me dejó con un regusto en la boca, pensando que yo una vez juré eso, canté ese trozo gritando a pleno pulmón, por vosotros, lo grité y lo volví a jurar.
y pensé que era lo más bonito que tenia, esos versos.

Creo que lo cumplí durante un tiempo, al menos eso espero.
(I can show you, I'll be the one)

y desde entonces hasta ahora sigo aquí, apartándola a esa y muchas otras de mi BSO, no lo soportaría. pero...entonces pienso.. ¿Y quien soy yo para deciros que no? jamás me consideraré mejor que nadie ni espero que nadie sea lo mejor para mi.
No soy demasiado fácil de entender, me cabreo con las palabras vanas pero yo intento no decir jamás nada aunque hablo de todo, soy una política, tengo futuro en eso.
Pero no quisiera que pensarais que os dejé caer, no lo haré.
Volvió a sonar, y creo que lo he notado, ahí dentro en lo hondo, que una vez lo juré y yo no me echo atrás.
os lo juré y voy a cumplirlo.... jamás os dejaría caer.

aunque tu, rubia de pensamiento, quizás sin querer si he dejado que te vayas lejos, que los vientos de otras personas te acaricien...pero que quieres? no soy superwoman vida mía, ni tampoco de hielo. Me derriten ciertos comentarios y acciones, y no creo que tenga que soportarlo.
pero no te preocupes, yo sigo aquí, al lugar que pertenezco, a tu lado a lo lejos, esperando que un día te tropieces, y quien sabe, a lo mejor impedirlo.
pero de momento no tengo fuerzas... lo siento.

aunque tu, cómplice de sentimientos, pienses que nuestros vientos son diferentes creo que te equivocas. A lo que yo siempre respondo... A part, tu vas A.part.
què és a part?
vols saber-ho?
A.part és diferent de tots els altres, mai cabries en el mateix grup que tothom. No et penso mai com un més. Em pregunten que per què continuo aquí, i després jo al tornar a casa penso... per què continuo aquí?
doncs perquè ets l'únic Apart que tinc, l'únic que es pot salvar de mi mateixa, o pot ser l'únic que se m'empassa. Potser ets l'únic que m'influeix, que la majoria de bandes sonores de la meva vida tenen la teva olor. No, ja ho sé, tens raó. No t'ho demostro gens. Per què...?
potser per por, per records, pel que pugui passar. però!
saps aquella sensació que sents quan penses en algú i dius... aquest si, seguríssim. És per sempre.
aquella sensació de mirar als ulls algú i que tot i que potser et posa nerviós pensar...aquest si, seguríssim. Ha de ser-ho... ho necessito.
Pot ser que el temps se'm endugui i passin les hores i els díes com segons i jo continui amagada en la meva roda giratoria, però saps què...?

som amants de la mateixa adrenalina, amics de les mateixes mirades, les mateixes persones que lluiten per poguer somiar i viure, som les millors ànimes d'aquest món que ens persegueix, som el millor regal que tenim.
ho som.


"I need your sway, because you always pay for it,
And I, and I need your soul because you're always soulful,
And I and I need your heart, because you're always in the right places"




gala, escribint A.part

dijous, 5 d’agost del 2010

sin desgaste

Mientras haya unos ojos que reflejen
los ojos que los miran,
mientras responda el labio suspirando
el labio que suspira,
mientras sentirse puedan en un beso
dos almas confundidas,
mientras exista una mujer hermosa,
¡habrá poesía!


*

¿Qué es poesía?, dices mientras clavas
en mi pupila tu pupila azul.
¡Qué es poesía! ¿Y tú me lo preguntas?
Poesía... eres tú.

GustavoAdolfoBécquer.


Sin desgaste sigo aquí, analizando mi conducta según algunos versos. Aunque los escriba sin sentido alguno ni ningún pensamiento que altere mi sistema nervioso ni me suba la adrenalina. Son vanas palabras que se han escrito sin siquiera tinta, en un fondo blanco, que se verá perdido en la inmensidad de la nueva era de la tecnología. Donde nadie lo lea apenas, donde ni unas pestañas tiemblen al escucharlo.
Es esa la tierra de donde pertenecemos. Donde las palabras andan vagando en un espacio infinito sin ningún amante real al que complacer. Nuestras mentes van decayendo, mientras algunas pocas luces brillantes salen por encima de los demás, y su voz se escucha, recitando esos versos que siguen rigiendo mi conducta, aunque sean vanas palabras escritas sin sentido alguno ni ningún pensamiento que........
Puede que algún día me pare a escuchar esos recuerdos tan bonitos que susurran tus oídos.

Por si alguna vez te fallan mis abrazos, te regalo mi canción.

GalaHérnandezGrau.

a vuestra merced.

diumenge, 11 de juliol del 2010

come what may...

y si, puede que sea ya de madrugada, y yo esté aquí escribiendo mientras escucho todo ese tipo de canciones tristes que me traen algún que otro recuerdo de tí..
Puede, que de una manera u otra, esté intentando sacar todo lo que queda de mí para mostrártelo, solo a tí, porqué solo es tuyo.
y esta vez... lo haré diferente. Escric:

Escric per tu, que ho has sigut tot i ho seràs durant tant de temps.. Sé que no llençarem cap record junts, que no oblidaré ni una paraula teva, ni una de les teves mirades, i que aixecaré el cap contenta de veure com has crescut.. No oblidaré, ni tu tampoc, perquè ens serà impossible.
No penso, no puc, separar-me de tu, ho sento.
Necessito només que el cel, el vent, la passió i tu entengueu que això és part de mi, que sempre em passarà, per molt putada que sigui.
Necessito continuar somiant amb els estels que ens envoltaven de nit, quan dormiem estirats al meu llit, i sé que en aquell moment somiàvem junts.

Només creu en qui ets, siusplau. Creu en el que t'has convertit, en tots els somriures que vius dia a dia, en tots els que t'acompanyen. Siusplau, creu en el que dius i en el que sents per sobre de tot. Creu-me quan et dic, que estic terriblement orgullosa de tu, quan et dic amb el cor a la mà que gràcies per tot aquest temps, que ningú ho havia aconseguit, que ho donava per perdut. Creu en que el sol tornarà a sortir demà, que ens tornarem a agafar de la mà, que tornarem a riure amb complicitat. Creu-me si et dic que tot i això, no et penso deixar escapar.
Ets la millor persona amb la que m'he pogut trobar, el millor amic que he necessitat, el millor amant, la millor ànima. El millor regal d'un any que havia començat difícil, i ha acabat sent genial..

Escribo sintiendo todo esto dentro de mi, la música vuelve a acelerar en este momento, pero, oh no! vuelven las canciones tristes de los dias nublados. La diferencia es que estamos en verano y el sol va a brillar más que nunca, y vamos a estar ahí. Sentiremos como avanza el tiempo entre tanta arena y puede que por una vez lloremos cogidos de la mano pero oh porfavor.. lo siento, soy una moñas que no deja de derramar lágrimas pero es que esto parece ser tan duro para tí y para mí... que cabezota soy cuando me empeño..

come what may, carinyo.
ho vaig dir, i ets amb l'única persona que ho sento de veritat.
ho vaig dir, ho dic, ho confirmo, t'ho asseguro..
sempre, i passi el que passi.. per sobre de tot.
mai deixaré de donar-te la mà.

un gràcies dels de veritat, dels purs.
no sé que hagués fet sense tu.

jg.

dimecres, 19 de maig del 2010

Caminante

Caminante, son tus huellas
el camino y nada mas.
Caminante, no hay camino
se hace camino al andar.
Al andar se hace camino
y al volver la vista atras,
se ve la senda que nunca
se ha de volver a pisar.
Caminante, no hay camino
sino estelas en la mar.



Todo pasa y todo queda
pero lo nuestro es pasar.
Pasar haciendo caminos,
caminos sobre la mar.

**

dilluns, 5 d’abril del 2010

Dos persones. Set pecats.

No sé.
No puc concentrar-me per escriure alguna cosa, per escriure sobre el que penso, i sempre m'havia sigut tant fàcil...
però ara, ara no sé a qui escriure.
Amb la seguretat que mai llegiràs això, deixo passar les cançons mentres penso en el que esta passant.
Que és el que vols demostrar? Et juro (i que lleig és jurar) que no puc entendre-ho.
Les teves paraules corren per la meva oïda, cremen, s'enganxen. Em punxen per dintre, i em tallen una bona estona la respiració. A que estem jugant? Jo intento no escopir aigua pels ulls, tu fas veure que no em veus.
La mà em tremola al agafar la barreta de nicotina, i tu fas veure que no ho veus. Per qué no ho veus? Potser jo intento treure-hi importància mentres tu et poses rímel.
Tinc tantíssimes preguntes que em fan tanta por, i tu tens tant poques respostes per els meus malsons..
Potser el límit el marcava jo, però ja ho dubto.
Les teves paraules em piquen i no em deixen en pau, em desfan per dintre.
Em pregunto si m'ho expliques perquè realment creus que he de saber-ho o per no sentir-te tant sola en aquest món, per poguer compartir un dels molts pecats que ens envolten i que no se't fagi tant pesat. Em pregunto si és per solidaritat o per egoisme. Pretens tacar-me a mi també les nits? Prefereixo pensar que busques una ma on poguer-te agafar algun dia.
No et preocupis, hi serè, de veritat. Jo si.
Però, i mentres tant?
Tinc por, amiga meva. Tinc por. I de tantíssimes coses...
però per un dia em sento orgullosa de mi mateixa.
Del camí que he triat per fer les coses, dels meus límits, de la gent que m'envolta, de qui sóc i de com vui ser, de com no vui ser. Estic orgullosa de poder dir que potser algun dia podré complir els meus somnis, que em sento bé entre les quatre parets de la meva habitació, que somric quan surt el sol i no quan se'n va, que em continua agradant aquella música que em posa l'adrenalina a mil, que tot i que sé que no es bo m'agrada perdre'm entre fum verd.
i tu?
A ulls cecs, i orelles tancades. Què pretens que t'expliqui? Què pretens que t'ensenyi? No em veig capaç de sortir i treure't d’aquí sola. No pots acceptar res del jo et digui, no ho faràs.
Perquè tu ja has decidit per on vols anar.... i jo no sé com aturar-te. I, ho hauria de fer?
La meva part dreta em diu que et deixi fer, ja xocaràs. L'altre plora mentres et veu caure i intenta tibar-te amunt.

Avui és un dia desesperant. Però no d'aquella desesperació que et fa moure, que no et deixa dormir, que t'inquieta, no. Avui és un dia desesperant d'aquells que saps que el pitjor està per venir, ho saps, i no pots ni podràs fer res per evitar-ho. Avui és un dia desesperants d'aquests, i no m'agraden gens.

No agafis carrera.
D’aquí poc s'acabaran els pecats, i ja no tindrem remei.


"I will never let you fall,
I'll stand up with you forever,
I'll be there for you throw it all..."

dissabte, 13 de març del 2010

En pau.

La vida és molt llarga, molt.
I segurament no en som conscients a vegades de les voltes que pot arribar a donar. O potser no pensem que aquestes persones que ens acompanyen tant a prop nostre i a la vegada tant lluny, han viscut en un món completament diferent al nostre.
Potser que amb 13 anys haguessin d'exiliar-se amb els seus pares a les muntanyes franceses perquè els perseguien per executar-los a l'Espanya franquista.
Pot ser que comencessin a fumar massa d'hora i donguéssin peu al seu final.
Resulta que escrivien, i escrivien molt bé. Novel•les en francès i català, i un petit diari on explicar-hi la vida en paraules.
En algun moment decidirien formar una família i jo agraeixo aquesta decisió, de tot cor.
Vivim tantes vides i només morim un cop. Algun cop algú em va dir que vivim tantes realitats com persones que la senten, i quanta raó.
Una sola persona i totes les cares que pot arribar a tenir, per cada persona diferent que la miri.
Podríem pensar que coneixem aquesta gent, aquesta estimada gent. Que són tal i com creiem, com hem vist, com els hem sentit.
Però tard o d'hora descobrirem que van lluitar per la seva terra, va lluitar perquè els seus fills anéssin a batxillerat en comptes d'anar a la fàbrica, va apuntar a la seva nèta al Cavall Fort, i la convidava a berenar cada dimarts i dijous.
Descobrirem, potser més tard que d'hora, que era un lluitador, a qui la vida havia empès molts cops cap el cantó equivocat. Que potser no l'hi havien sortit les coses com s'esperava, i havia caigut algun cop. Però era un lluitador. Un "llancer", com el seu nom indica, de l’època medieval.
Va perdre molts cops, i va amagar moltes coses.
Però els seus ulls explicaven moltes històries d'un món tant i tant diferent al nostre que costen d'entendre.
En una Ca n'anglada dels anys 60 en blanc i negre, hi apareixia un lluitador que intentava treure el poc que li quedava endavant. Dels primers en tastar la paraula divorci i ser un excèntric de mena.

Si, tot això ho he sabut un pel tard pot ser, però no me n'arrepenteixo pas.
T'he conegut tal i com t'han vist els meus ulls, els ull d'una nena petita admirant-te. No recordaré aquests últims temps, no tinc perquè fer-ho.
No pensaré com deuries ser abans d'arribar jo. Et recordaré sempre com el que has sigut per mi, i me n'orgulleixo del que vas ser. Escoltaré qui vas ser i t’imaginaré fort, però no canviaré la imatge que tinc de tu.

"Les piràmides d'Egipte són velles i tothom les recorda. Espero que a mi també em recordeu quan no hi sigui".
oi tant, no ho dubtis.



El temps no cura, s'enduu.
En pau, avi.

dijous, 11 de març del 2010

Hilos.

Intentaré sacar una maraña de hilos a tu alrededor, para sacarte una mirada, una palabra o un poquito de atención.
Que parece que sea yo ahora la que espera sin dormir esa llamada a altas horas, esa atención, y ese movimiento.
Se han roto los hilos que me ataban a ti.
Quiero que vuelvan.

dissabte, 27 de febrer del 2010

Tengo sed.

Hoy esta siendo una de esas mañanas en las que no te apetece escribir, pero parece que vayas a explotar, que triste. Hoy es un sábado lluvioso, como mi pensamiento. No voy a decidir nada hasta que no de un sorbo de ese tequila que me espera, o una calada de ese humo tan hambriento que me llama. No voy a decidir que piel me acompañara esta noche indecente hasta que no pueda dormir tranquila otra vez.
Se me acaban las expresiones, los pensamientos, y se me difumina tu rostro.
Las canciones me gritan hoy, tristes como este sábado por la mañana, me gritan “que gris esta el día, que grises están tus recuerdos, que negra va a ser esta noche.”
“Que la vida se nos va, como el humo de ese tren, como un beso en un portal antes de que cuente diez... y no volveré a quererte tanto, y no volveré a dejarte de querer”. Ahora sé que nunca volveré.

Hoy pretendía explicarte como me siento, pues estoy un poco harta. Soy yo la única que esta naufragando? Quizás me este hundiendo directamente.
Como dice esa otra canción: no tengo nada con lo que impresionar, ni por fuera ni por dentro.
Pues para tiraros unos cuantos piropos vosotros erais mi motivo de impresionar, de lucir. Nuestras palabras eran joyas para mi, tenían un significado que me hacia reír sola en casa al pensar, y me decía, jolin...que suerte. Pero para tiraros otro tipo de piropos, sanguijuelas, me dejasteis caer. Y yo nunca fui lo suficientemente fuerte para seguir.
Prometí a mi Dios, a mi tierra y a mi misma que jamas. Pero aquí estoy, este sábado por la mañana, intentando que la lluvia no se meta entre mi oreja y la música, porque me atormenta.

Esta vez tenia pensado que iba a escribir, lo iba planeando mientras copiaba letras en otro idioma. Lo iba sintiendo en mi fuero interior, donde me quema más. Lo planee, porque estaba segura que me iba a pasar esto.
Se me atraganta la lengua, se me resbalan los pensamientos mejilla abajo, que ganitas de tumbarme otra vez en la cama y que pasen los días, y que paséis vosotros, que pase todo el mundo, y que pueda despertarme cuando todo se haya acabado.
¿Cómo afrontarme esta vez?

Si me cogieran de la mano diría que la tengo resfriada, por Dios.
Si me dejan apoyarme en su hombro, diría que tengo miedo de no poderme levantar. ¿ Por que esta vez, que voy hacer?
“Ya se que clase de persona es usted, la que me ofrece veneno cuando tengo sed”, y yo tenia mucha. De ti, de vosotros, de mil y una noches, de gente, de miradas, de complicidad. Tenia sed de bebidas contigo, sed de grandeza, de amistad. Tengo y tenia y tendre sed de perderme entre ese humo verde y solo vislumbrar tus ojos, y quizas algunos otros.

Dicen que nada es imposible, pero la cabeza me da vueltas entre dos sílabas, ¿si o no? Pero aquí sigo yo, que dije mas y va a ser menos, ¿por qué?

Porque hoy es un sábado triste, lluvioso, y me siento más sola que nunca.
Porque hoy es un sábado triste, lluvioso y la noche sigue esperándome mientras yo recuerdo una y otra vez tu cara, y no diré las palabras mágicas.

No aun.

dilluns, 4 de gener del 2010

survive

quereis que os diga la verdad?
allá vamos.
No me gusta el mundo donde vivo, mi ciudad, mi "pais", no lo vivo. ¿Como sentirse parte de algo tan aborrecible? ciudades, humo, gente, pocas personas. no lo veis?
Duermo parte del dia y por la noche ando vagabundeando, aunque no sea por el mismo barrio. "Últimamente he estado pensando cosas muy extrañas....como..¿será todo esto real?" Y ahí me mató. Que podria decir más?
Entre paseo y paseo, de vez en cuando me cruzo con alguien. Cono ese alguien con el que sueño y soñaré, con ese par de ojitos que me hacen temblar, con esa piel...Me cruzo con cielos, verdades, personas, vidas, segundos y horas. ¿Como? "Com a segons, tenia les paraules; els minuts eren línies escrites a llapis. Onze paraules per línia, trenta-tres línies per pàgina." el número 13 y Jane Eyre me han tomado.
Me ha parecido que he nombrado al tiempo, mi tiempo, mi sensación de pasar atrás. Ojalá cuando escriban sobre nosotros mañana nos dejen en lo mas alto, y vuelven mis suepños de grandeza oh, si. mis sueños de salir de aqui lejos lejos immediatamente. Mis sueños, amantes, me apasionan por la noche y me abandonan por el dia. Cruce de miradas, de manos, de emociones, de electricidad.
¿Que más diria?
Diria que quiero desaparecer, por un tiempo, un momento o una eternidad, vosotros decidís. Que quiero irme de aqui, por favor! A ese, mi lugar, mi hogar. Mi primer y único pais, mi tierra que me vió sonreir como jamás. Volveria a desaparecer por esa hierba verde, el olor del lago, de la vida, del sol y de la adrenalina. Que podria pasarme? Correria arriba y abajo por calles conocidas, mi tienda preferida, el lugar de las ardillas, detrás de correos, el wendy's y su señor, el instituto, vuestras caras, nuestros recuerdos. Volveria a sonreir mientras intentais probar de darme cosas prohibidas, mientras me defienderais de ellas.
Quiero regresar al país de las anacondas, que vieja es ya, mi niña. El país del Caribe, de los árboles flotantes y de las pirañas. Volveria a mirar las otras estrellas, a conocer a Piolín, Karina. Donde vislumbré el matrimonio, donde las luces y los colores eran parte de la vida, donde la música jamás se olvidó. En la ciudad fronteriza y la choza de los turpiales, de las hamacas con olor a sal.
O quizás, y solo quizás, al país del hielo y el fuego. Donde la arena es negra, donde el viento no acaricia. Donde los que somos bajitos i morenos (pelirrojos!) somos los raros, donde no se conoce la calor, donde la primera nieve de los tiempos quedó. Donde la gente no teme, y los dioses de los mares y los rayos les protegen (y les hacen estatuas!) Donde la ciudad corria enteria en una maratón, donde correr con cabras es normal, donde aprendí a besar el viento, que me besó y me acunó.
..
Bueno, puede que después de todo, también volviera al país del Limonccelo.

Por donde ibamos?
Creo que últimamente no puedo dormir. El cielo gris parece despejarse y ya es de día, pero jamás se fue del todo. Mi cuerpo descansa, mi mente trabaja. Dormir? para cuando? Por qué me pasará esto?
Creo sentir que todo esto es irreal, que no creo nada de lo que hay, que esto me aburre! Donde estas mi vieja amiga, adrenalina? donde.... que esto es todo lo que podemos aspirar, y decepciona. Dame alas y aprenderé a escuchar lo que decís, puede que os escuche. Dame un segundo de tiempo y me iré. No sé por donde cojerlo y me estoy atrapando. ¿Como vamos a sobrevivir, amigo mio? Oh, Dios! concedeme el placer de un poco de vivir de verdad, de esos que hacen llorar, que te hacen sentir. Concedeme unos días de sentimientos, pasiones, aventuras y caídas, dame unos dias y seré sinceramente para tí. Entonces, ahora, me arrepiento de haverte pedido nada, jamás me llegó nada ni me llegará. Lo poco que tenia está haciendo marcha atrás! ¿¡Como te voy a alcanzar?! Te perdí entre humo y yo me perdí entre pensamientos.
vaya manera de jodernos.

Y yo, como mantenerme en pié, si fui, soy y seré alguien (rebeldillo)(jajaja).

Pero hoy lo he visto. Detrás de esa cortina, detrás de tus ojos azules, detrás de toda esa gente, ahí detrás lo he visto. LAS he visto. Ha sacado un poco la cabeza la Estabilidad. Dertrás suyo me ha parecido ver parpadear a Felicidad, mientras Adrenalina jugaba por detrás. Creo que las he visto, pues entre estas canciones garrulilleras que me gustan, estamos nosotras de pie, en nuestro mundo (cada loco con su tema ), con nuestros temas.
¿Y si nos rescatamos mútuemente?
Quizás así aprendamos a volar...


sé mi solución.
mientrastanto, sobrevivir.