‎"La utopía está en el horizonte. Me acerco dos pasos, ella se aleja dos pasos. Camino diez pasos y el horizonte se desplaza diez pasos más allá. Por mucho que camine, nunca la alcanzaré. Entonces, ¿para qué sirve la utopía? Para eso: sirve para caminar."
Eduardo Galeano

dilluns, 11 d’octubre del 2010

A.part

El cert és que encara tremolo una mica, i no crec que sigui per la pluja i el fred, ja no (o encara no).
Les llums passaven pel meu costat més ràpid que de costum, el vent em va dir a l'orella que... i de sobte, va sonar, allà, al mig del no-res...

"I will never let you fall,
I'll stand up with you for ever.
I'll be there for you trhough it all.."

y ahí lo dejó.
tal cual vino, tal cual se fue.
y me dejó a mi, temblando una vez más recordando tu smile y como dice, with tears run down my face.
ahora recuerdo porque la aparté de mi musical, de mi banda sonora.
y me dejó con un regusto en la boca, pensando que yo una vez juré eso, canté ese trozo gritando a pleno pulmón, por vosotros, lo grité y lo volví a jurar.
y pensé que era lo más bonito que tenia, esos versos.

Creo que lo cumplí durante un tiempo, al menos eso espero.
(I can show you, I'll be the one)

y desde entonces hasta ahora sigo aquí, apartándola a esa y muchas otras de mi BSO, no lo soportaría. pero...entonces pienso.. ¿Y quien soy yo para deciros que no? jamás me consideraré mejor que nadie ni espero que nadie sea lo mejor para mi.
No soy demasiado fácil de entender, me cabreo con las palabras vanas pero yo intento no decir jamás nada aunque hablo de todo, soy una política, tengo futuro en eso.
Pero no quisiera que pensarais que os dejé caer, no lo haré.
Volvió a sonar, y creo que lo he notado, ahí dentro en lo hondo, que una vez lo juré y yo no me echo atrás.
os lo juré y voy a cumplirlo.... jamás os dejaría caer.

aunque tu, rubia de pensamiento, quizás sin querer si he dejado que te vayas lejos, que los vientos de otras personas te acaricien...pero que quieres? no soy superwoman vida mía, ni tampoco de hielo. Me derriten ciertos comentarios y acciones, y no creo que tenga que soportarlo.
pero no te preocupes, yo sigo aquí, al lugar que pertenezco, a tu lado a lo lejos, esperando que un día te tropieces, y quien sabe, a lo mejor impedirlo.
pero de momento no tengo fuerzas... lo siento.

aunque tu, cómplice de sentimientos, pienses que nuestros vientos son diferentes creo que te equivocas. A lo que yo siempre respondo... A part, tu vas A.part.
què és a part?
vols saber-ho?
A.part és diferent de tots els altres, mai cabries en el mateix grup que tothom. No et penso mai com un més. Em pregunten que per què continuo aquí, i després jo al tornar a casa penso... per què continuo aquí?
doncs perquè ets l'únic Apart que tinc, l'únic que es pot salvar de mi mateixa, o pot ser l'únic que se m'empassa. Potser ets l'únic que m'influeix, que la majoria de bandes sonores de la meva vida tenen la teva olor. No, ja ho sé, tens raó. No t'ho demostro gens. Per què...?
potser per por, per records, pel que pugui passar. però!
saps aquella sensació que sents quan penses en algú i dius... aquest si, seguríssim. És per sempre.
aquella sensació de mirar als ulls algú i que tot i que potser et posa nerviós pensar...aquest si, seguríssim. Ha de ser-ho... ho necessito.
Pot ser que el temps se'm endugui i passin les hores i els díes com segons i jo continui amagada en la meva roda giratoria, però saps què...?

som amants de la mateixa adrenalina, amics de les mateixes mirades, les mateixes persones que lluiten per poguer somiar i viure, som les millors ànimes d'aquest món que ens persegueix, som el millor regal que tenim.
ho som.


"I need your sway, because you always pay for it,
And I, and I need your soul because you're always soulful,
And I and I need your heart, because you're always in the right places"




gala, escribint A.part